امام حسین(ع)

سوم شعبان سرور قلب انسان آمده

یا به جسم آفرینش از سما جان آمده

فطرسی با بال و پرهای ز آتش سوخته

بی سروسامان رسید، اکنون به سامان آمده

دارد این روز ولادت رنگ و بوی دیگری

جای شادی بر دلم حزن فراوان آمده

تا که روز سوم از ره میرسد حس میکنم

بر لبم سوز عطش با خون جوشان آمده

شب شده مادر کنار طفل استاده، ولی

حضرت حیدر به آه و قلب سوزان آمده

حین دنیا آمدن، حتی ز دنیا رفتنت

مادر محزون تو با چشم گریان آمده

اولین سینه زن حزن تو مادر گشته بود

فاطمه با نال? جانم حسین جان آمده

هم درون گاهواره، هم درون قتلگه

تا زدی تو دست و پا زهرا شتابان آمده

بر دل عشاق تو داغی قدیمی مانده است

لحظه ای که شمر با شمشیر بران آمده

خانه ی دوست کجاست؟
در فلق بود که پرسید سوار
اسمان مکثی کرد
رهگذر شاخه ی نوری که به لب داشت به تاریکی شن ها بخشید
وبه انگشت نشان داد سپیداری و گفت
نرسیده به درخت
کوچه باغی است که از خواب خدا سبز از تر است
ودر آن عشق به اندازه ی پرهای صداقت ابی است
می روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ ،سربه در می ارد
پس به سمت گل تنهایی می پیچی
دو قدم مانده به گل
پای فواره ی جاوید اساطیر زمین می مانی
وترا ترسی شفاف فرا می گیرد
در صمیمیت سیال فضا، خش خشی می شنوی
کودکی می بینی
رفته از کاج بلندی بالا،جوجه بردارد از لانه ی نور
واز او می پرسی
خانه ی دوست کجاست؟